دلم می خواهد وقتی باغها بیدارند،برای تو نامه بنویسم. 

و تو نامه هایم را بخوانی و جواب آنها را به نشانی همه ی غریبان جهان بفرستی. 

ای کاش می توانستم تنهاییم را برای تو معنا کنم و از گوشه های افق برایت آواز 

بخوانم. 

کاش می توانستم همیشه از تو بنویسم.... 

از تو که .... 

و باز تردید من در کلمات برای وصف تو و کاغذ سفید.. 

می ترسم روزی نتوانم بنویسم و دفترهایم خالی بمانند و حرفهای ناگفته ام هرگز به 

دنیا نیایند. !! 

می ترسم نتوانم بنویسم و کسی ادامه ی سرود قلبم را نشنود. 

می ترسم نتوانم بنویسم وآخرین نامه ام در سکوتی محض بمیرد وتازه ترین شعرم به تو هدیه نشود. ! 

میترسم ننویسم، که اگه ننویسم چه کسی میتونه تورو اونطوری که هستی بشناسه؟! 

پس مینویسم با اینکه کلمات برای وصف مهربانی هایت حقیر و کوچکند! 

با اینکه حتی اگر تمام نویسنده ها جمع شوند باز هم نمیتوانند تو را در نوشته بگنجانند!